Toerfietsen

Vanaf 2006 ben ik me meer gaan interesseren voor het lange afstandsfietsen het zogenaamde Randonneurs fietsen. Ik ben toen lid geworden van Eurodax Randonneurs Nederland ERN. Dit is een vereniging waar de meeste lange afstand fietsers lid van zijn omdat zij ook de tochten van 200, 300, 400 en 600 km organiseren. Mijn doel was het volbrengen van de monstertocht Parijs-Brest-Parijs. Deze tocht is 1200 km non-stop en moet volbracht worden binnen 90 uur. Na een degelijke voorbereiding met tochten van 200 km in 8uur en 58 minuten, 300 km in 16 uur en 20 minuten, 400 km in 20 uur en 20 minuten en 600 km in 37 uur en 15 minuten, deze tochten moet men in het jaar voor PBP gereden hebben om een startbewijs voor PBP te verkrijgen. Met een totaal van bijn 4000 km in de voorbereiding had ik het gevoel er "klaar" voor te zijn.

Vrijdag 18 augustus afgereisd naar St. Quentin-en Yvelines, een voorstadje van Parijs en nog net een plaatsje weten te bemachtigen op een ietwat drassige camping welke achteraf bijna volledig bezet was door PBP deelnemers.
Enfin op zondag 19 augustus de startbescheiden ophalen in Guyencourt in het Gymnase des Drioits. Hier zal morgen ook de start voor de 80 en 90 uurs groepen plaatsvinden. In verband met de aanhoudende regen is de fietscontrole uitgesteld en worden de fietsen op maandag voor vertrek van de tocht gecontroleerd op de aanwezigheid van de verlichting en het reflecterende vest.

Maandag
Vroeg in de avond in de rij om een puike maaltijd te nuttigen voor het vertrek. De zenuwen beginnen nu wel erg te werken en hoog tijd om te vertrekken. Samen naar de start met mijn buurman op de camping Teun Lamers en nog honderden andere randonneurs weten wij ons in de tweede groep, van de zes, te nestelen. Het aantal toeschouwers bleek overweldigend, ondanks de donkere wolken. Een moraalknakker bij uitstek. Iedereen in het startvak zo valt van de gezichtsuitdrukkingen te lezen  is klaar om nu eindelijk van start te gaan.
BOEM!!
Maandagavond 20 augustus om 21.50 vertrek voor mijn eerste monstertocht van 1200 km de nacht in. De eerste 15 km met een voorrijwagen ervoor. Meteen flink op de pedalen. Links en rechts vliegen ze uit alle delen van de wereld voorbij. Mijn strategie is om mij niet te laten verleiden om te snel van start te gaan, dus lekker doortrappen in mijn eigen tempo. Op een gegeven moment, lekker in cadans, in een groep mee. Pats! In een erg donker gedeelte van de route en inmiddels is het gaan regenen, verkeerd gereden. Ik wacht even en laat de overige maar bepalen welke richting. Na enkele kilometers komen we weer op de route en besluit ik zelf ook maar om goed op de pijlen te letten. Inmiddels is het behoorlijk aan het regenen geslagen, iets wat de rest van de rit nog vaak zal gebeuren.

Dinsdag
Na diverse regenbuien, heuvels (nee, PBP is echt niet vlak) en een lekker tempo arriveer ik op de eerst controle, Mortagne au Perche. Na 140 km alleen een ravitailleringspost. In eerste instantie bij de ‘verkeerde’ ravitaillering gestopt. Een stukje verder in het dorp was een hal ingericht als post. Even schuilen regenkleding weer tevoorschijn gehaald stukje peperkoek en maar weer verder. Ook zie ik mijn buurman Teun nog even en ook hij vergist zich met de controlepost. Op naar de tweede controle. Mijn verlichting twee lampjes elk op 4 stuks AA batterijen doen het uitzonderlijk goed zodat ik in het donker ook goed kan dalen. Het is een prachtig gezicht als je in de nacht in stromende regen die lange sliert van achterlichten voor je ziet rijden. Héhé, eindelijk weer licht, oriëntatie is weer mogelijk. Meteen blijkt dat de wind vandaag stevig zal zijn. Noorderwind in combinatie met de nodige buien is het harken geblazen. De tweede controlepost is na veel gezwoeg een zeer welkome controlepost. Om 8.55 uur arriveer ik op de controleplaats Vilaines-La-Juhel op 222 km. Stempel halen en wat eten. Trek heb ik niet maar toch een bord spaghetti met een blikje Cola. De spaghetti laat ik volledig staan en enkele slokken Cola gaan er wel in. Ik voel me niet prettig en vervolg toch mijn weg richting de volgende controle. Ik heb gewoon geen zin om te eten terwijl ik me bewust ban dat zonder eten het gewoon niet gaat lukken. Met tegenzin eet ik wat peperkoek, stop bij een plaatselijke bakker voor wat “lekkers” wat er normaal wel ingaat alleen vandaag niet. Het is gewoon harken troef.
Ik besluit even te stoppen en bel mijn vrouw even in Nederland om te vertellen hoe ik me voel en dit geeft weer enige inspiratie om verder te gaan. Deze etappe vergt toch wel veel van mijn krachten. De regen is opgehouden en onder een summier zonnestraaltje bereik ik om 15.00 uur de derde controle, Fougéres.  Hier praat ik nog even met Jan van Osch, ook hij heeft het zwaar en heeft zo z’n bedenkingen over het verdere verloop van de tocht.

Eerst de stempel en de badge door de scanner halen en gezien de drukte besluit ik om in het dorp wat te gaan eten. Wel honger maar geen trek op wat dan ook. Ik wurg me echt een paar frietjes uit de plaatselijk Friterie naar binnen met twee koppen koffie in de hoop dat het voor het volgende traject weer wat beter gaat. Na het vertrek uit Fougéres enkele pittige klimmen en op hoop van zegen weer verder. Met gezwinde spoed begeef ik me op de route naar Tintentiac. “Kom op Jo, het zijn maar 54 km” spreek ik mijzelf toe. Mijn strategie was om in Loudéac te gaan rusten maar ik besluit om dit te vervroegen en in Tinténtiac te gaan rusten, misschien gaat het na een rustperiode dan beter met mijn maag of darmen welke mij parten spelen. Tijdens deze etappe heb ik niet veel oog voor de omgeving want ik ben constant met mij zelf bezig. Hier heb je voor getraind, hier heb je al die voorbereidingstochten voor gereden en dingen voor ontzien. Ik moet verder….”kom op Jo” zeg ik nog maar eens en spreek mijzelf moed in.
Om 17.50 arriveer ik op de controlepost in Tinténiac en besluit een paar uur te gaan rusten. Ik heb zelfs nog geen zin meer in een kop koffie. Ik reserveer een bedje in de plaatselijke slaapzaal en vraag of zij mij om 21.00 uur weer willen wekken. Zo gezegd zo gedaan en voor ik vertrek nog even onder de douche alleen die natte kleren weer aan je lijf zijn nu ook weer niet zo lekker. Ik merk dat het totaal niet heeft geholpen voor wat betreft mijn maagproblemen. En ook nu lust ik nog geen kop koffie. Toch vertrek ik vol goede moed in de hoop dat het beter zal gaan. Ik moet eerlijk bekennen dit was de ergste nacht wat ik heb meegemaakt. Ik kwam geen meter vooruit. Onderweg heb ik nog geprobeerd met mijn zilveren deken een ‘tukkie’ te doen, maar alleen maar, koud, misselijk, moe en slaperig. Overal zag je deelnemers liggen. In de berm van de weg of in een portiek van een huis of in een bushokje waar je keek zag je ze liggen. Na een lijdensweg kwam ik om 03.30 in Loudéac op de controlepost. Overal waar je keek lagen de deelnemers te slapen. Gewoon buiten, in de eetzaal op de gangen je kon zo gek niet bedenken maar er lag wel iemand te slapen.

Ik besluit hier om een bezoek te brengen bij de dokter welke op deze controleplaats aanwezig is. Ik heb hem mijn probleem voorgelegd en hij vertelde mij dat hier niet veel aan te doen was en gaf mij twee tabletjes, volgens mij een soort Rennie en adviseerde mij enkele uren te rusten. Ik heb de tabletten ingenomen en twee uurtjes mijn hoofd op de tafel in de eetzaal gelegd. Toen ik na een poosje wakker werd en voelde dat er geen verbetering in mijn maag of darmen was heb ik het moeilijke besluit genomen om de tocht af te breken. Ik was gewoon op. Ik heb ik de organisatie mijn besluit medegedeeld en meteen werd er gevraagd om je badge en startkaart in te leveren. Een zeer emotioneel moment. En daar sta je dan. Ik kan geen woord Frans dus begin maar. Na mijn vraag hoe ik nu terug kon komen verwezen ze me naar een bord waar de vertrektijden op stonden van het plaatselijk openbaar vervoer. Ik ben toen naar het plaatselijk treinstation gereden en twee uurtjes gewacht voor dat het loket bemand werd en heb met ondersteuning van enkele ook gestrande deelnemers een kaartje gekocht voor de TGV naar Parijs. Eerst nog met de bus naar een ander station en vandaar uit met de TGV naar Parijs. In Parijs overgestapt richting St. Quentin.
Aangekomen op de camping welke voor 50% blank stond van het regenwater, mijn spullen in de auto geladen en richting huiswaarts.
Onderweg wonderbaarlijk in een wegrestaurant een lekker warme hap gegeten en tegen 21.00 uur was ik weer in Heerlen en heb nergens geen meer last van gehad. Maar wel meteen tegen mijzelf gezegd, als ik gezond blijf sta ik er in 2011 weer.
Een teleurstelling maar ook een ervaring rijker.